‘Ik heb die failliete boedel destijds met mijn eigen geld gekocht en gedacht: ik zie wel waar het schip strandt. Da’s natuurlijk de wereld op z’n kop: meestal investeer je pas als je weet waar je naar toe wil’, zegt Mud Jeans-eigenaar Bert van Son. Hij was gegrepen door de duurzaamheidsgedachte van het jeansmerk. ‘Ik heb 3 kinderen, die wil ik wel recht in de ogen kunnen kijken als ze vragen hoe ik de wereld achterlaat.’
‘Ik heb 3 kinderen, die wil ik wel recht in de ogen kunnen kijken als ze vragen hoe ik de wereld achterlaat’De koop bleek uiteindelijk minder voordelig dan Van Son had gedacht. ‘Ik dacht dat ik een goede deal had gemaakt met voorraden en zo. Maar dat bleek uiteindelijk niet het geval. Achteraf gezien had ik beter zelf een merk in de markt kunnen zetten.’ Maar Van Son is er het type niet naar dat bij de pakken neerzit. En dus bedacht hij het allereerste lease a jeans-concept ter wereld: je stapt in voor €20 en je betaalt per maand een vast bedrag. Na een jaar heb je de broek afbetaald en mag je ‘m houden of inwisselen voor een nieuwe. ‘We hebben zoveel pr gehad, de hele wereld vond het een geweldig concept. Serieus. Maar het bleek technisch gezien nogal een rompslomp, we moesten voor dat leasen heel veel handmatig doen.’ Bovendien, zo ondervond Van Son, het publiek wil gewoon een mooie spijkerbroek, die goed zit en met een mooie washing. ‘En dat die ‘groen’ is, vinden ze vaak bijzaak.’
Het leek uiteindelijk een onhaalbare kaart: een innovatief verdienmodel voor een duurzame jeans. In maart van dit jaar trok Van Son dan ook de stekker uit het leaseconcept. ‘Maar ik kreeg zoveel reacties daarop: “Je moet het kind niet met het badwater wegspoelen. Er zijn zoveel jeansmerken maar er is er maar 1 ‘zo gek’ om te leasen. Dat maakt het speciaal”, zeiden ze. Ik heb gezocht naar een manier om het door te zetten, en dat is gelukt. Vanaf begin juli laten we de leasetransacties via Pay Pal uitvoeren. Zo hebben wij er geen omkijken meer naar.’
Financieel blijft het een lastige zaak. ‘Je speelt mee in de wereld van de grote jeansmerken. Wil je geld aantrekken, dan moet je een naam hebben, en dus marketingbudget. Dat hebben we niet. En ook de bank is niet scheutig met leningen.’ Bovendien, zegt Van Son, kan de belastingdienst niet uit de voeten met zijn concept. Vrij vertaald: de oude financiële wereld weet (nog) niet om te gaan met businessconcepten uit de nieuwe wereld.
Maar Van Son laat zich niet door een paar hick-ups tegenhouden. Ondernemer als hij is, zoekt hij naar vernieuwende manieren om zijn duurzame spijkerbroeken goed te laten lopen. Zo heeft hij de ‘try at home’-knop toegevoegd aan de webshop: als je een maat en model bestelt, kun je een extra maat bestellen – en een extra model. Je betaalt het model dat je houdt. ‘Vaak weet je niet of je de juiste maat en pasvorm hebt, en met die knop kun je meer modellen en maten thuis passen.’
Hij heeft ook de prijs van de leasebroeken verlaagd en een jeansexpert heeft een aandelenpakket gekocht en wordt verantwoordelijk voor onder meer het design. ‘Consumenten hebben geen excuus meer om niet een duurzame spijkerbroek te kopen: lagere prijs en allemaal hippe modellen met heel goede pasvorm. We nemen genoegen met een kleinere marge, dus moeten we meer verkopen.’