We zijn allemaal ongelijk


Karin Vosters is een woordenwaterval als het gaat om wat ze doet om een socialere en schonere wereld vorm te geven. Betaald en onbetaald lopen door elkaar heen. Rode draad in al die werkzaamheden: inclusie.

‘Mijn afstudeerscriptie voor bestuurskunde ging over de vraag hoe je de doelgroepen, de benificiaries, in ontwikkelingsprojecten  kunt betrekken bij de besteding van gelden voor zo’n project. Dat is nog steeds een belangrijke drijfveer in wat ik doe: iedereen die bij een project of organisatie betrokken is, moet een gelijkwaardige rol hebben.

Mijn jeugd heeft daar zeker een rol in gespeeld. Mijn vader heeft als arts ruim 3 jaar in de tropen gewerkt voor een organisatie die werd geleid door nonnen. Hij had regelmatig conflicten met wat zij vonden dat er moest gebeuren en wat de doelgroep zelf wilde. Hij was daar heel vaak in aan het bemiddelen. Mijn moeder heeft zich in haar afstudeerscriptie psychologie gericht op emancipatievraagstukken. Het proces van besturen en inclusiviteit zijn me met de paplepel ingegoten.

Dat iedereen betrokken moet zijn, wil voor mij niet zeggen dat iedereen ook gelijk is. Ik denk juist dat iedereen ongelijk is, maar wel gelijkwaardig. De een is goed in het uitstippelen van een visie: waar gaan we met z’n allen naar toe en waarom? De ander is er goed in om dat handen en voeten te geven. Allemaal belangrijk, allemaal verschillend. Al die kwaliteiten moet je benutten. Als we aandacht en ruimte hebben voor al die verschillen en de samenleving zo inrichten dat we niemand uitsluiten, dan wordt de maatschappij een beetje mooier. Daar wil ik aan bijdragen – als vrijwilliger en als ondernemer.’