Solar Sedum legt groene daken aan: daken beplant met groene vetplantjes en zonnepanelen. Het rendement van die daken is veel hoger dan alleen daken met zonnepanelen. Je zou zeggen dat dat voor veel klanten aantrekkelijk is. Toch gooide oprichter Matthijs Bourdrez bijna het bijltje erbij neer. ‘De grootse uitdaging is om in jezelf te blijven geloven.’

Duurzaamheid is Matthijs Bourdrez, oprichter van Solar Sedum, met de paplepel ingegoten. ‘Wij aten vroeger al biologisch-dynamisch, van de reformzaak. Met zand in het brood en slakken in de sla. Dat was vroeger nog zo. “Dat is goed voor je”, zei mijn moeder altijd.’ Op een kleine misstap na – ‘in mijn studententijd kocht ik kiloknallers’- is Bourdrez zijn afkomst altijd trouw gebleven, ook in zijn werk. 

In 2000 richt hij zijn eerste bedrijf op: dakterras.nl. Hij ontwerpt en bouwt dakterrassen voor particulieren. ‘Ik deed dat met zo duurzaam mogelijk hout. Dat zei ik niet tegen de opdrachtgevers, want die vonden dat op voorhand vaak te duur.’ Een paar jaar later richt hij Dakdokters op, dat zich ook met duurzame dakterrassen bezighoudt en met subsidie voor de aanleg daarvan. 

Beide bedrijven verkoopt hij en in 2012 richt hij Solar Sedum op, een bedrijf dat groene daken aanlegt: sedumbeplanting (een soort vetplantjes) samen met zonnepanelen. Door de beplanting zijn de zonnepanelen zuiniger en gaan de daken drie keer langer mee. Het leeuwendeel van de omzet van het bedrijf komt nu uit advies. Gemeentes huren Solar Sedum in om onder meer VVE’s te adviseren en faciliteren over de aanleg van groene daken. Zelf bouwen doet Bourdrez niet meer, alleen als begeleider is hij nog betrokken. 
 

‘Innovatie in combinatie met duurzaamheid is lang een heel lastige markt geweest. Bijna niemand snapte het, vrijwel iedereen vond het te duur of niet nodig.’

‘Het voelt als erkenning van mijn kennis. Innovatie in combinatie met duurzaamheid is toch lang een heel lastige markt geweest. Bijna niemand snapte het, vrijwel iedereen vond het te duur of niet nodig. Maar heel weinig mensen vonden het relevant. Na een jaar of 5 de blaren op je tong praten, denk je: “waar doe ik het voor?”

Het had dan ook niet veel gescheeld of Solar Sedum had niet meer bestaan. ‘Ik stond op het punt de tent op te doeken. Ik had eerder al een plek in een duurzame wijk in Amsterdam gekocht en dacht: ik stort me op de bouw van die boot daar, en ik ga mijn 3 kinderen opvoeden. Mijn vrouw is huisarts dus financieel is dat geen probleem.’ 

Zijn broer had hem ook al eens geadviseerd een echte, betaalde baan te zoeken. En de vriendinnen van zijn vrouw hadden voorzichtig bij haar geïnformeerd waarom hij niet acteur werd, of gewoon een stichting zou opzetten – had hij tenminste subsidie was het argument. 

Totdat een half jaar geleden een gemeente contact opneemt met Bourdrez met de vraag of hij VVE’s wil adviseren. Niet veel later volgen 2 grote opdrachten van woningbouwverenigingen – niet dezelfde die hij heeft geadviseerd overigens. Vanaf dat moment loopt het.

‘Ik ben blijven geloven in mezelf. Dat was de grootste uitdaging. Ik kon er ook niet mee stoppen, met die groene daken. Het lijkt soms een verslaving: al mijn tijd en geld is erin gaan zitten. Ik heb mezelf ook heel lang afgevraagd of ik nu zo naïef was of dat de rest van de wereld het niet snapte. 

‘Hoe je voorkomt dat je toch het bijltje erbij neergooit? Moeilijk, geen idee. Misschien hardop zeggen dat je stopt? En dat anderen dan ineens snappen hoe nodig je bent? Weet je, achteraf is het makkelijk praten, maar ik heb wel altijd tegen mezelf gezegd: ik hou vol.’